-
1 λούω
λούω, alt λοέω, von dem sich bei Hom. noch der aor. λοέσσαι, λοέσσας findet, wie med. λοέσσατο, λοεσσάμενος, u. fut. λοέσσομαι, perf. λέλουμαι, λελουμένος, Il. 5, 6, wie Ar. Lys. 1066. –.Das praes. med. att. syncopirt λοῦμαι, λούμενος, Ar. Plut. 658; aber λουόμενος Xen. Mem. 3, 13, 3 Hell. 7, 2, 22 Aesch. ep. 10, 5; λούεσϑαι, Lys. 1, 9; λοῦσϑαι, schon Od. 6, 216 u. Ar. Nubb. 1027; vgl. Lob. zu Phryn. 189; auch im act. ἔλου, ἐλοῦμεν, für ἔλουε u. ἐλούομεν, z. B. Ar. Plut. 657 Vesp. 118. Die Form λόε, Od. 10, 361, u. λόον, H. h. Apoll. 120, sind als aor. II. zu betrachten, u. eben so scheint Hes. O. 751 λοέσϑαι als aor. med. zu betonen. Im Scol. 22 bei Ath. XV, 695 e steht λόει, als praes. richtiger λοεῖ zu accent.; aor. pass. λουσϑείς, Lycophr. 446; Wurzel ΛΥ – ΛΟF; – baden, waschen; bei Hom. gew. von Menschen, δμωαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, Od. 4, 49, λοῦσ' ἐν ποταμῷ, 7, 296, λοῦσϑαι ποταμοῖο ῥοῇσιν, 6, 216, εἰωϑὼς λούεσϑαι ἐϋῤῥεῖος ποταμοῖο, Il. 6, 508, wie λοεσσάμενος ποταμοῖο, 21, 560, sich im Flusse baden; λελουμένος Ὠκεανοῖο, 5, 6; ἐς ἀσαμίνϑους βάντες ἐϋξέστας λούσαντο, Od. 4, 48; u. mit einem accus., λοέσσασϑαι χρόα, sich den Leib waschen, Hes. O. 524 Th. 5; einmal von den Mähnen der Pferde, Il. 23, 282; vom Waschen der Kleider aber wird πλύνω gesagt (vgl. auch νίζω); – τίς ἄν σφε λούσειεν; Aesch. Spt. 721; αὐτόχειρ ὑμᾶς ἐγὼ ἔλουσα κἀκόσμησα Soph. Ant. 892; ἔλουσα νεκρόν Eur. Troad. 1152; ἀπὸ κρήνης λούεσϑαι, Her. 3, 23; γυμνάζεσϑαι καὶ λοῦσϑαι, Plat. Legg. XII, 942 b; ἐν βαλανείῳ λελουμένος, Rep. VI, 495 e; Xen. u. Folgde. Nach der gew. Vrbdg ἐς βαλανεῖον ἦλϑε λουσόμενος, Ar. Nubb. 837, sagen Sp. λούεσϑαι εἰς λουτρῶνας, Ath. X, 438 e; λούεσϑαι ἐν πηλῷ, vom Schweine, Arist. H. A. 8, 6. – Uebertr., αἵ. ματι, sich im Blute baden, sp. D., φάσγανον αἵματος ὄμβρῳ Tryphiod. 20; vgl. Nonn. D. 15, 350. 32, 238; λελουμένος τῷ φόνῳ Luc. D. Heretr. 13, 3.
-
2 πόρος
πόρος, ὁ (πείρω), 1) der Weg durch einen Fluß, Durchgang, Furth; Ἀλφειοῖο, Il. 2, 592; ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋῤῥεῖος ποταμοῖο, 14, 433. 21, 1. 24, 692; so auch πόρους ἁλὸς ἐξερεείνων, die Uebergänge, Wege des Meeres, Od. 12, 259; π όρος Ὠκεανοῖο, Hes. Th. 292; Ἀλφεοῦ πόρῳ κλιϑείς, Pind. Ol. 1, 92, vgl. 2, 13. 6, 28; auch für Meer selbst, πρὸς Ἰόνιον πόρον, N. 4, 53 (vgl. Strab. 8, 7, 2); u. allgemein Pfa d, ἑλίσσων βίου πόρον, I. 7, 15; Aesch. sagt auch αἰϑέρα ϑ' ἁγνὰν πόρον οἰωνῶν, Prom. 281; vgl. ὁδοὺς ἀϑύμους καὶ παρόρνιϑας πόρους τιϑέντες, Eum. 740; bes. aber auch Meerespfad, Furth, κυματίας, Suppl. 541, ἁλμήεις, 824, ἁλίῤῥοϑοι, Pers. 359, u. oft; u. vom Fluß, πόρον δ' Ἰσμηνὸν οὐκ ἐᾷ περᾷν, Spt. 360; πόρου οὐ διαβὰς Ἅλυος ποταμοῖο, Pers. 848; πόροι ἁλίῤῥοϑοι, Soph. Ai. 407; Διρκαῖος πόρος, Eur. Phoen. 737, u. öfter; der Uebergang, die Brücke, Her. 4, 136. 140. 7, 10, 3. 8, 111; übh. der zum Uebergang geeignete Ort, 8, 115; Thuc. 7, 78; die Meerstraße, 1, 120; übh. Gang, Plat. Epin. 982 b u. Sp.; ἡ παρακομιδὴ διὰ τοῠ πότου, Pol. 3, 43, 3; διάραντες τὸν πόρον, 1, 37, 1, u. öfter. – 2) Ausgang, Oeffnung, Loch, bes. die Poren des menschlichen u. thierischen Leibes, Plat. Men. 76 c u. öfter u. Sp., bes. Medic. u. Plut.; vgl. τῶν ἐσϑιόντων ἀνεκάϑηραν τοὺς πόρους Anaxipp. bei Ath. IX, 404 (v. 16), u. Damoxen. ib. III, 102 (v. 29); – πόρος ἀκουστικός, S. Emp. pyrrh. 1, 50. – Arist. nennt auch die Nervenfäden so u. die Fäden, woran sich manche Insektenlarven aufhängen. – 3) Uebertr., die Art u. Weise zu einem Ziele zu gelangen, Mittel u. Wege dazu, Ausweg, Hülfsmittel, δεινὸς γὰρ εὑρεῖν κἀξ ἀμηχάνων πόρους, Aesch. Prom. 59; οἵας τέχνας τε καὶ πόρους ἐμησάμην, 475; τῶν ἀδοκήτων πόρον εὗρε ϑεός, Eur. Med. 1418; τίς ἄν πως πόρος κακῶν γένοιτο, Alc. 211; τίς πόρος ἔσται περὶ τούτου, Ar. Eccl. 653; so Her. 2, 2. 3, 156; πόρον τινὰ εὑρίσκω τοῠ ζητήματος, Plat. Theaet. 191 a; τίνα ἐπὶ τούτῳ πόρον καὶ λόγον ἀνευρίσκομεν, Legg. VI, 752 e; auch das Erwerben, ἀγαϑῶν, Men. 78 e; ἔχοντες τοσούτους πόρους πρὸς τὸ ὑμῖν πολεμεῖν, Xen. An. 2, 5, 20, vgl. Cyr. 1, 6, 9; Dem. u. Folgde; περὶ πόρον γίγνεσϑαι χρημἀτων, Pol. 17, 17, 2. Uebh. die Einkünfte, wie Xen. ein Buch περὶ πόρων geschrieben hat.
-
3 δίνη
δίνη, ἡ (vgl. δίω), das Herumdrehen im Kreise, der Wirbel, bes. Wasserstrudel, gew. im plur.; bei Homer siebenmal, von Flüssen: Odyss. 6, 116 βαϑείῃ δίνῃ; Iliad. 21, 213 βαϑέης δίνης; vs. 239 δίνῃσι βαϑείῃσιν μεγάλῃσιν; ohne adject. δίνῃσι vs. 132; δίνας vs. 11. 353; δίνης vs. 246. Daß das Wort im 21. Buche der Ilias sechsmal erscheint, sonst aber in der Ilias nicht, ist lediglich Zufall, wie z. B. Iliad. 14, 434 ἐυρρεῖος ποταμοῖο, Ξάνϑου δινήεντος beweis't, s. δινήεις, ἀργυροδίνης, βαϑυδίνης. – Hes. Th. 791; Eur. Or. 1310 u. öfter; im sing. Troad. 210, wie Aesch. Eum. 529; Plat. Crat. 439 c; Τυρσηνίς, das Meer selbst, Bian. 8 (IX, 308); übh. = Umschwung; ἀτράκτου δίνη Plat. Rep. X, 620 e; ἀνεμώκης Ar. Av. 697; οὐράνιαι Eur. Alc. 244, vom Wirbelwinde; übertr., ἀνάγκης στεῤῥαὶ δ. Aesch. Prom. 1054; vgl. Ag. 969.
-
4 ἐϋῤ-ῥεής
ἐϋῤ-ῥεής, ές, p. = εὐρεής, schön fließend, davon gen. ἐϋῤῥεῖος ποταμοῖο Il. 6, 508. 14, 433.
-
5 ἐϋρρεής
A fair-flowing, Hom. (only in Il.) always in [dialect] Ep. gen. ἐϋρρεῖος (for - ρεέος) ποταμοῖο, Il.6.508, al.;εὐρεῖος Πείροιο Hes. Fr.74
(v.l. εὐρῆος codd. Str.).Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἐϋρρεής
См. также в других словарях:
εϋρρεής — ἐϋρρεής και εὐρεής, ές (Α) αυτός που ρέει ωραία («ἐϋρρεῑος ποταμοῑο», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + ρε(F)ής (< ρέ(F)ος, το). Ο τ. γενικής ευρρείος < *ευρρεFεος] … Dictionary of Greek